Ο Αναστάσιος, από απέραντη θεϊκή αγάπη προς τους πονεμένους και αδικημένους αδελφούς μας των άλλων ηπείρων, πάτησε το πόδι του σε αφιλόξενα εδάφη, αντιμετώπισε προκαταλήψεις και εχθρότητα, κινδύνεψε από επιδημίες, αλλά, τελικά, μπόρεσε να εγκαινιάσει μια γλώσσα επικοινωνίας.
Έριξε γέφυρες ανάμεσα στους "πολιτισμένους" και στους "υπό ανάπτυξη" και έδωσε σ’ αυτούς τους δεύτερους "λίγο ρύζι από το ρύζι του", όπως λέει μια κινέζικη παροιμία, και πολλή φλόγα αγάπης από την καρδιά του.
Αποστασιοποιημένος από φοβίες ή συμπλέγματα ανωτερότητας, αρνούμενος τα προσωπεία τού ποικίλου θρησκευτικού φανατισμού, εξακολουθεί να ευαγγελίζεται με ζήλο και αυταπάρνηση τη θεϊκή αγάπη. Και την προσφέρει αυτή την αγάπη μ’ έναν τρόπο ανάλαφρο, ευαίσθητο, ποιητικό.